Το δάσος πίσω από το δέντρο που λέγεται Άγιος Παίσιος

«Νιώθω ότι πολλές φορές βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος»

                    Προσκυνητής κι εγώ, κι αν έλειπε ο                 
  Άγιος, πήρα και πάλι μάθημα ζωής.

 Όταν βρεθήκαμε στο καλυβάκι του Αγίου Παϊσίου, μοιραία συνέδεσα τις εικόνες εκεί με αυτές της τηλεοπτικής σειράς. Βέβαια ήταν η πρώτη επίσκεψη στο Άγιο Όρος. Αν είχε προηγηθεί η επίσκεψη χρονικά της σειράς και πάλι θα είχα πάει. Η σειρά βοήθησε πάντως να νιώσω ότι έχω ξαναβρεθεί σε εκείνο το μέρος. 

 Όταν λοιπόν φύγει αυτή η πρώτη επιφανειακή χαρά, πρέπει να διαχωρίσουμε μέσα μας πρώτα την εικόνα, που μοιραία φέρνει μια τηλεοπτική επιτυχία, πιθανότατα ακόμα και την ίδια τη φήμη του Αγίου, ακόμα και όταν ήταν εν ζωή, και να πάμε ακόμα πιο πίσω. 

Αν τραβήξουμε την κουρτίνα τι βλέπουμε; Έναν άνθρωπο που διάλεξε να ζήσει σε ένα καλύβι χωρίς ηλεκτρικό και ζεστό νερό, μακριά από τον κόσμο (ακόμα και με τα μονοπάτια που έχουν ανοίξει τώρα είναι μια διαδρομή 30-45 λεπτά ανάλογα τη φυσική κατάσταση και τις καιρικές συνθήκες από τη μονή Κουτλουμουσίου).

Το κέρασμα είναι στην κουλτούρα όλων 
των μοναχών και υπήρξε κι ένα χαρακτηριστικό   
γνώρισμα του Αγίου Παϊσίου με τον ίδιο να 
σερβίρει τους δεκάδες επισκέπτες. Έλεγε με χιούμορ 
στους μοναχούς που ήθελαν να μείνουν μαζί του
πως ήθελαν να τα αφήσουν όλα και να γίνουν 
σερβιτόροι στην Παναγούδα!

Το χιούμορ δεν εγκαταλείπει ούτε τους τωρινούς ενοίκους 

της μικρής καλύβας (δεν ήθελαν να αναφέρω όνομα). 

Το νερό της βρύσης έβγαινε ζεστό και μας είπε με 

απογοήτευση πως αυτό του συμβαίνει κάθε καλοκαίρι

«Το καλοκαίρι βγαίνει ζεστό και τον χειμώνα κρύο. Κανείς

δεν κατάφερε να φτιάξει αυτόν τον ψύκτη» και τρέξαμε

όλοι οι γνωστικοί να πούμε για το φρέον και κάθε γνώση.

«Τι λέτε βρε ευλογημένοι; Δεν έχω ρεύμα θα έχω ψυγείο;»

μας είπε γελώντας και μέσα από την ντροπή μας γελάσαμε 

με την καρδιά μας.

Έναν άνθρωπο που προσευχόταν μέρα νύχτα και είχε τη χάρη να δεχτεί την επίσκεψη από αγίους, την Παναγία μας και τον ίδιο τον Χριστό! (Σε μια από τις φωτογραφίες βλέπετε την αγιογραφία που παρήγγειλε ο Άγιος μετά τη συνάντησή του με τον Χριστό. Έτσι Τον είδε ο ίδιος)

    Ο Χριστός, όπως τον είδε μπροστά του 
    ο Άγιος και ζήτησε να Τον αγιογραφήσουν.

Σε μια από τις φωτογραφίες που έχω τραβήξει (με το στασίδι), ο ίδιος ο Άγιος είχε βάλει εικόνες από όλους τους αγίους που είχε δει. Όταν καταλάβεις σε τι χώρο είσαι και το τι έγινε εκεί μέσα, νιώθεις περίεργα. Ίσως γιατί η πίστη μας δεν είναι αρκετή ώστε να θεωρώ δεδομένο αυτό που ακούω. Ή το να θεωρώ ότι η αγιοσύνη είναι κάτι σαν αυτό που είδαμε στη σειρά. Αποσπασματική, σκηνές από μια ζωή που ήταν γεμάτη προσευχή και ταπείνωση. Και πόνο όμως. Και στερήσεις. Και αρρώστιες. Και πειρασμούς. Και πολλά ακόμα.

Κάποτε είχα διαβάσει μια ιστορία για έναν μοναχό που βρισκόταν σε ένα λεωφορείο και ταξίδευε προς μια πόλη (συγχωρέστε με για την αοριστία, όμως δεν θυμάμαι λεπτομέρειες). Σε μια στάση, κοντά σε ένα χωριό διαδόθηκε πως είχε γίνει ένα θαύμα. όλοι οι επιβάτες βγήκα από το λεωφορείο και έτρεξαν να δουν τι είχε συμβεί. Ο μοναχός έμεινε στη θέση του. Ο οδηγός του λεωφορείου τον κοίταξε παραξενευμένος. «Άνθρωπος του Θεού που λέει ότι πιστεύει και δεν πας να δεις το θαύμα;». «Αν έπρεπε να δω για να πιστέψω, δεν θα έπρεπε να γίνω μοναχός», ήταν η απάντηση και αυτή με συντροφεύει σε κάθε στιγμή μου που αφορά την πίστη. Δεν χρειάστηκε να πάω ως εκεί για να βρω την πίστη μου. Πήγα ως εκεί για να βρω την πίστη του Αγίου. 

Στο ίδιο στασίδι με τα πρόσωπα που επισκέφτηκαν τον Άγιο, τα πράγματα που άφησε ο άγιος φεύγοντας για τελευταία φορά εκτός Αγίου όρους, χωρίς φυσικά να το ξέρει. Ανθρώπινη υπενθύμιση πως όταν εμείς κάνουμε σχέδια, ο Θεός γελάει. 

Το στασίδι, όπως το άφησε ο Άγιος πριν

 φύγει για το νοσοκομείο, τελευταία φορά

 Όμως οι στρατιώτες είναι πάντα έτοιμοι για πόλεμο. Ενώ τα πράγματα έμειναν εκεί να τον περιμένουν, ο ίδιος ήξερε ότι τίποτα δεν είναι για πάντα. Δεν ήξερε το πότε, μα είχε τη βεβαιότητα που έχουμε όλη. Αυτή του θανάτου. Ο λάκκος που ο ίδιος άνοιξε με τα χέρια του για όταν θα έφευγε από τη ζωή είναι ακόμα εκεί για να θυμίζει, πώς ένας άγιος προετοιμάζεται όλη του τη ζωή για την επόμενη. Μια υπενθύμιση ακόμα της εφήμερης κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε. Η εικόνα αυτή δυνατή. Ένα μάθημα ζωής. Πάρε όσα μπορείς από αυτή τη ζωή. Φεύγοντας μόνο αυτή η τρύπα σου ανήκει. Και πάλι, όχι για πάντα. 

 Μπορεί να ακούγομαι λίγο μπερδεμένος, μα είναι δύσκολο να βάλω τη σκέψη μου σε σειρά. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί συνειδητοποιώ πως οι βίοι των  αγίων, αυτά τα ''παραμυθάκια'' που μας διαβάζανε όταν ήμαστε μικροί, έχουν μέσα στην απλότητά τους αλήθειες που είναι δύσκολο να αγνοήσεις μεγαλώνοντας, εκτός κι αν αυτό το έχεις επιδιώξει και σε συμφέρει . 

     Ο τάφος που άνοιξε ο ίδιος ο Άγιος με την 
    επιθυμία να ταφεί εκεί. Υπενθύμιση για τον
προορισμό όλων μας. 

Έχουμε μάθει να κοιτάμε την επιφάνεια των πραγμάτων (αλήθεια, χρειάζεται μια σειρά, για να γεμίσει το μοναστήρι της Σουρωτής προσκυνητές;) και δεν ψάχνουμε το πίσω, την αιτία, την πηγή. Ο Άγιος Παίσιος έχει αδικηθεί, γιατί το μεγαλείο του, μετρήθηκε με δείκτες θεαματικότητας. Κανείς όμως δεν τον ακολούθησε στην άγρια πορεία της ζωής του, όλοι έμειναν στην άγια πλευρά. Το πώς αυτή αποκτήθηκε είναι η ωραία ιστοριούλα που μας αρέσει να ακούμε και όχι να μιμούμαστε. 

Αν έχω αναγνωρίσει έναν κοινό παρονομαστή στη ζωή των περισσότερων Αγίων, είναι αυτή ακριβώς  η θυσία του εγώ τους σε όλη τη διάρκεια της εδώ ζωής τους. Πόσο υπέροχο παράδειγμα! Και θα μου πει κάποιος, δηλαδή πρέπει να πιάσουμε τα όρη και τα άγρια βουνά και να προσευχόμαστε όλη μέρα; Η απάντηση είναι πως όχι. Οι ίδιοι οι ασκητές μας λένε μάλιστα πως αυτά που κάνει ο μοναχός είναι υπέρ φύσιν. Σε εμάς αρκούν τα κατά φύσιν και για αυτό η εκκλησία ευλογεί κάθε κοινωνική μας στιγμή (από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο). Αυτό όμως που μας ζητάει, είναι να πολεμήσουμε το παρά φύσιν και εδώ ακριβώς έρχεται η τομή. Η διαχωριστική γραμμή που αποφασίζει ο καθένας μας να τραβήξει ανάμεσα στο κατά και το παρά. Αυτή η ελευθερία επιλογής είναι η ελεύθερη βούληση που μας δώρισε ο Θεός. Ταυτόχρονα όμως μας όρισε και τη γραμμή ανάμεσα στα δύο. Η επιλογή μας είναι αυτή που μας πηγαίνει προς Εκείνον, ή μακριά από Εκείνον. Διαλέγουμε, ή τη διαδρομή του ή την επιλογή μας (Δηλαδή την αίρεση, πόσο υπέροχη η γλώσσα μας που τα εξηγεί τόσο άμεσα;)

Σε ευχαριστώ για το μάθημα Άγιε Παΐσιε.               

              

                         

                                                                                                     Σταύρος Θάνος