Εκκρεμότητες (ποίημα)

 Κι εσύ; Τάχα τι πίστευεις;  

Ότι ζούμε αιώνια;

Ότι ήρθαμε εδώ και πιάσαμε λιμάνι;

Η ζωή όλη μπροστά σου και μετά, μια ανάσα ακόμα

κι άλλη μία. Μετράς να μην σου τελειώσουν.

Περαστικοί είμαστε, μα το χνάρι μας βαθύ στο χώμα.

Αφήνει πίσω τη μορφή μας, λίγο παραπάνω από κάστρο στην άμμο. 

Φεύγουμε ξαφνικά όπως ήρθαμε. 

Σαν ένα μπουρίνι. Μα δεν ξεχνιόμαστε. 

Πάντα κάτι μένει από εμάς.

Κι έτσι ακόμα και όταν φύγεις,

κάποιος θα είναι εκεί στην πόρτα σου να περιμένει.

Ο γάτος που τάιζες, το παιδί που του έδινες γλυκό του κουταλιού.

Πάντα κάποιος θα είναι εκεί να σε περιμένει.

Να ανοίξεις την πόρτα. Να φορέσεις το παλτό να μην κρυώσεις.

Τα παπούτσια σου να βάλεις. Να κατέβεις στο πεζοδρόμιο να σκουπίσεις.

Πάντα έτσι έφευγαν οι άνθρωποι.

Ξαφνικά.

Κι άφηναν εκκρεμότητες. 

Πάντα - βλέπεις - ελπίζουν για το αύριο.

Κι εσύ; Τάχα τι πιστεύεις; 

Θα ανοίξει και σήμερα η πόρτα;

Σταύρος Θάνος                                   

Σημείωση συγγραφέα: Τη φωτογραφία την τραβηξα ένα Σάββατο σε μεσημεριανή βόλτα με την οικογένεια μου κάπου πριν το πάρκο Ιλισίων. Ήταν τόσο έντονη και έμοιαζε βγαλμένη από βιβλίο. Καμία σκηνοθεσία, τίποτα στημένο. Ήταν όλο εκεί να περιμένει ένα κλικ. Έτσι ήρθαν και οι παραπάνω λέξεις να το συνοδεύσουν.