Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που μου είχε συμβεί. Είχα βρεθεί από τύχη σε ένα από τα πιο διάσημα μέρη για βιβλιόφιλους, όμως καθόλου τουριστικό για όλους τους υπόλοιπους θνητούς. Βρέθηκα λίγο πιο δίπλα από το Μέιν, όταν η εταιρεία που δουλεύω με έστειλε για μια δουλειά. Το σκέφτηκα λίγο και είπα γιατί όχι; Νοίκιασα ένα αυτοκίνητο και πήγα έτσι χωρίς να περιμένω κάτι. Αν κάποιος είχε την ίδια λόξα με μένα και τύχαινε να κάνουμε κάποια κουβέντα γύρω από τον αγαπημένο μας συγγραφέα, θα του έλεγα Ξέρεις κάποτε βρέθηκα έξω από το σπίτι του. Να και μια φωτογραφία. Αν αυτός που συζητούσαμε είχε πραγματικά την ίδια λόξα με εμένα θα έμενε με ανοιχτό το στόμα.
Με αυτές τις σκέψεις (και με τη φωτογραφική μου μηχανή φορτισμένη και με έξτρα μνήμη στο σακίδιο, μην τυχόν χρειαστεί) έφτασα στην πινακίδα που μας καλωσορίζει στο Μέιν. Ένιωθα λες και ήμουν σε πρώτο ραντεβού. Έπιασα τον εαυτό μου να βγαίνει από το σώμα του και να με κοιτάζει στο τιμόνι να χαμογελάω σαν χαζός, ή ακόμα χειρότερα χαμογελούσα σαν παρανοϊκός. Ήμουν άραγε η ηρωίδα του Μίζερι; Δεν είχα μαζί μου τσεκούρι, ούτε είχα σκοπό να τον κλειδώσω σε κάποιο δωμάτιο και να του ζητήσω να αλλάξει το τέλος σε κάποιο βιβλίο, όμως ήμουν ένας ακόμα τρελός που θα περνούσε έξω από το σπίτι του Κινγκ μόνο και μόνο για να βρεθεί εκεί και να κομπάζει σε αυτό σε ένα σωρό άλλους σχιζοφρενείς που θα ήθελαν την τύχη μου.
Όπου κι αν σταματούσα να ρωτήσω, δεν προλάβαινα να μιλήσω και μου έδειχναν προς τα που να πάω. Προφανώς ήταν αρκετοί αυτοί που έκαναν το ίδιο ταξίδι. Ή για να γυρίσω στην αρχή της διήγησής μου, δεν είχες κανέναν άλλο λόγο να είσαι εκεί!
Όταν έφτασα μπροστά στο σπίτι βρήκα τον εαυτό μου τόσο ενθουσιασμένο και την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. Ο Βασιλιάς προφανώς κάτι είχε κάνει και γέμιζε αόρατα με αδρεναλίνη το σώμα των κοινών θνητών που βρισκόταν σε κάποια ακτίνα από το σπίτι του. Ο Μαύρος Πύργος μας, σκέφτηκα κοιτώντας το.
Πάρκαρα και κατέβηκα από το αμάξι. Έβγαλα κάποιες φωτογραφίες, ακόμα και κάποιες σέλφι -που τις σιχαίνομαι- με το σπίτι στο πίσω μέρος. Ναι είχα αποφασίσει να το απολαύσω σαν να βρίσκομαι στην Disneyland! Κοιτούσα σε κάθε παράθυρο για να δω αν υπάρχει κάποια κίνηση. Μου αρκούσε να δω κάτι. Ήμουν εκεί που γεννήθηκαν όλα όσα αγάπησα και μίσησα. Μετά από λίγη ώρα, ένας κύριος που καθόταν σε ένα παγκάκι εκεί κοντά, ήρθε να μου μιλήσει.
«Θα θέλατε να δείτε το εσωτερικό του σπιτιού;»
«Γίνεται αυτό;», ρώτησα έκπληκτος.
«Φυσικά. Ο κύριος Κινγκ λείπει. Μπορούμε όμως να κάνουμε μία βόλτα στο προαύλιο. Επιτρέπεται όταν λείπει. Έχει γενική είσοδο δέκα δολλάρια.»
Δεν το πολυσκέφτηκα κι έβγαλα το χαρτονόμισμα και του το έδωσα. Εκείνος μου έγνεψε να τον ακολουθήσω. Άνοιξε την μεγάλη μεταλλική πόρτα και με το χέρι του μου έκανε νόημα να περάσω. Δίστασα στην αρχή, όμως εκείνος με παρότρυνε να συνεχίσω. Μπήκα μέσα και αρχίσαμε να περπατάμε στον κήπο. Έβγαλα διάφορες φωτογραφίες και πάντα κοιτούσα μήπως δω κάτι από το εσωτερικό. Ήλπιζα να δω κάτι αντίστοιχο με το κόκκινο μπαλόνι που είχε αφήσει στο παράθυρο του πριν την πρεμιέρα της διασκευής του It, μα δεν φαινόταν να υπήρχε κάτι τέτοιο.
Ο ξεναγός μου, μού διηγήθηκε σχεδόν τα πάντα. Από τη ζωή του συγγραφέα μέχρι και από που πήρε την έμπνευση του για διάφορα βιβλία. Μου έδειχνε τα κλειστά παράθυρα και μου έλεγε το καθένα σε ποιον χώρο του σπιτιού ανήκει. Εγώ φυσικά ήθελα να δω το γραφείο. Μου το έδειξε σε ένα παράθυρο ψηλά και φαντάστηκα κάπου εκεί μέσα τον θείο Στίβι να γράφει μανιωδώς το επόμενο βιβλίο του. Θα έλεγα με ένα Τσεστερφιλντ ή ένα Παλ Μαλ στο χέρι, μα δεν ήμουν σίγουρος! Σίγουρος ήμουν πως πλέον δεν υπήρχε αλκοόλ εκεί δίπλα.
Κάνοντας σχεδόν όλον τον γύρω της αυλής και φτάνοντας στο τέλος της ξενάγησης, κοιτάξαμε μαζί προς την είσοδο βλέποντας δύο αστυνομικούς να μας περιμένουν. Κοίταξα με καχυποψία τον ξεναγό μου, μα αυτός χαμογέλασε καθησυχαστικά.
«Μην ανησυχείτε, κάνουν έναν τυπικό έλεγχο. Συμβαίνει αυτό. Ελάτε να συνεχίσουμε.»
Οι αστυνομικοί μας κοίταζαν και άρχισαν να περπατάνε προς το μέρος μας.
«Υπέροχα», είπε ο ξεναγός μου, «θα ζήσετε χωρίς έξτρα χρέωση το φουλ πακέτο τρόμου»
Συνέχισε να χαμογελάει, βγάζοντας από την τσέπη του ένα μαχαίρι και πιάνοντάς με έκανε νόημα στους αστυνομικούς να γυρίσουν προς τα πίσω. Εκείνοι έβγαλαν τα περίστροφα και μας σημάδευαν! Θεέ μου τι συμβαίνει; Αν και ήμουν σίγουρος για το τι συνέβαινε. Δεν ήμουν εγώ ο τρελός, αλλά ο τύπος που πλήρωσα.
«Κατέβασε το μαχαίρι και βάλε τα χέρια σου πίσω από την πλάτη.»
«Ποτέ» Συνέχισε να χαμογελάει και να μιλάει το ίδιο ήρεμα, όπως έκανε και σε όλη τη διάρκεια της ξενάγησης. Σχεδόν ανατρίχιασα από το πόσο ψυχρός ήταν. Δεν έκανα καμία κίνηση, γιατί πολύ απλά είχα παγώσει. Και φυσικά δεν μπορούσα να μιλήσω. Το να με σκότωναν στην αυλή του Βασιλιά ήταν όπως και να το κάνεις τραγική ειρωνία, μα αφού σας διηγούμαι την ιστορία, καταλαβαίνετε πως δεν ήταν το Κα Τε μου!
Λίγα δευτερόλεπτα πριν λιποθυμίσω, είδα τον ένα αστυνομικό να πλησιάζει τόσο γρήγορα που ήμουν έτοιμος να φωνάξω Είσαι τρελός; Θα με σκοτώσει! Πίσω του ακολουθούσε ο δεύτερος. Ο ξεναγός και απαγωέας μου έσφιξε το μαχαίρι γύρω από τον λαιμό μου. Κι εκεί ένιωσα πως είναι πλαστικό. Άρχισα να σκέφτομαι πως αυτό που ζω είναι όντως η σπέσιαλ ξενάγηση και χαλάρωσα. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ηθοποιός όπως και οι αστυνομικοί. Εκεί λοιπόν πήρα κι εγώ μέρος στην παράσταση.
Έσπρωξα πίσω τον άνθρωπο ελαφρά να μην τον χτυπήσω και έτρεξα προς τον αστυνομικό, φωνάζοντας Χτύπαν τον! ΄΄Ημουν χαρούμενος με την δράση και την εξέλιξη και διάβολε άξιζε κάθε σεντ αυτή η ξενάγηση. Οι δύο αστυνομικοί δεν χαμογέλασαν. Αντιθέτως, έπεσαν πάνω στον άνθρωπο και τον αφόπλισαν. Η παράσταση θα τελείωνε σε λίγο. Εγώ χειροκροτούσα. Οι αστυνομικοί με κοίταζαν περίεργα.
«Κύριε είστε καλά; Γιατί χειροκροτάτε;»
«Δεν...Δεν ήταν παράσταση όλο αυτό;»
«Τι λέτε; Ο άνθρωπος είναι σεσημασμένος. Έχει ψύχωση με τον κύριο Κινγκ και την οικογένεια του. Υπάρχουν ασφαλιστικά μέτρα εναντίον του. Μια φορά επιτέθηκε στον ίδιο τον κύριο Κινγκ. Θέλει να τον σκοτώσει, ή να φορτώσει πτώματα τον κήπο του. Είστε πολύ τυχερός.»
Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη.
«Μα...το μαχαίρι ήταν πλαστικό.»
Εκείνος με κοιτούσε ήρεμα και συνέχισε να χαμογελάει. «Μα δεν θα σε έκοβα, θα στο κάρφωνα στον λαιμό.»
Ένα περιπολικό ήρθε και τον μάζεψε. Φυσικά ήρθε και το τοπικό κανάλι. Δεν ήθελα να πω κάτι, μα η φωτογραφία μου βρέθηκε την άλλη μέρα σε όλα τα τοπικά νέα του Μέιν. Τώρα σίγουρα ο Κινγκ θα με με γνωρίζει με το ονοματεπώνυμό μου, μα δεν είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω. Μια άλλη φορά.
Κι αν ο δρόμος αγαπημένοι του αναγνώστες σας βγάλει καμιά φορά προς το Μέιν να ξέρετε πως δεν γίνονται ξεναγήσεις στον κήπο του, μα ούτε στο εσωτερικό του σπιτιού του!
Happy birthday Mr Stephen King!
Σημείωμα του Συγγραφέα:
Το κείμενο γράφτηκε με (σχεδόν) χιουμοριστική διάθεση με αφορμή τα γενέθλια του Stephen King.
Σημείωμα του Συγγραφέα:
Το κείμενο γράφτηκε με (σχεδόν) χιουμοριστική διάθεση με αφορμή τα γενέθλια του Stephen King.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου