Mystery Box (Διήγημα)

Το πιο εύκολο πράγμα στο διαδίκτυο είναι να αγοράσεις βλακείες. Πράγματα αχρείαστα, πράγματα που αν σου έδιναν τη δυνατότητα να σκεφτείς έστω και για ένα λεπτό αν πρέπει ή όχι να τα αγοράσεις, θα είχες αρνηθεί χωρίς δεύτερη σκέψη. Όμως όταν κάθεσαι μπροστά στην οθόνη σου (κι έχεις λεφτά στη χρεωστική σου κάρτα) πολλές φορές αγοράζεις πράγματα που εκείνη τη στιγμή θεωρείς ευκαιρία και μέχρι να φτάσουν τελικά στο κατώφλι της πόρτας σου, έχεις σκεφτεί ότι δεν χρειαζόταν να το πάρεις. Όμως το εμπόριο στο διαδίκτυο έχει προβλέψει και κάτι ακόμα σημαντικό στον σύγχρονο καταναλωτή. Εξαιτίας της τιμής πολύ σπάνια κάποιος θα μπει στην διαδικασία να ακυρώσει την παραγγελία του. Ακόμα και αν το μετανιώσει, θα πει Δεν πειράζει, σιγά τα λεφτά για να το ακυρώσω. Έτσι την πάτησα και εγώ.

Ένα βράδυ από εκείνα τα ατέλειωτα μπροστά στην οθόνη και γράφοντας το τελευταίο μου άρθρο για το New Spot, την εφημερίδα που δουλεύω, αποφάσισα να χαλαρώσω ακούγοντας λίγη μουσική και διαβάζοντας σε διάφορα fora θέματα έτσι για να περάσει η ώρα (ή…να αλιεύσω και κάποιο θέμα για επόμενο άρθρο). Το ψάξιμο με έφερε μπροστά σε ένα θέμα που μου προξένησε ενδιαφέρον. Στις ιστοσελίδες πωλήσεων, όπως το ebay και το amazon οι άνθρωποι πουλάνε mystery boxes, δηλαδή κουτιά που δεν ξέρεις τι περιέχουν. Μου φάνηκε τρομερά χαζό (δεν θέλω να πω τη λέξη που χρησιμοποίησα!) και αναρωτιόμουν γιατί κάποιος πέντε, δέκα ή πολύ περισσότερα δολάρια για να πάρει κάτι που μπορεί να μην περιέχει τίποτα! Διάβασα ιστορίες που μιλούσαν για κουτιά που περιείχαν σκέτο αέρα ή κάτι που άξιζε λιγότερο από ένα δολάριο.

Προφανώς είχε δημιουργηθεί ολόκληρη επιχείρηση πίσω από το γεγονός πως οι άνθρωποι θα αγόραζαν τα πάντα, μα αυτό που θαύμασα περισσότερο απ’ όλα (και μου φάνηκε το πιο..έντιμο από όσα είδα) είναι πως υπήρχαν τέτοια κουτιά που οι ιδιοκτήτες τους υποστήριζαν πως περιείχαν αντικείμενα στοιχειωμένα! Ναι, όπως το διαβάσατε! Υπάρχουν  άνθρωποι που αγοράζουν κουτιά που έχουν μέσα στοιχειωμένες κούκλες, εργαλεία βουντού, παλιές φωτογραφίες και πολλά ακόμα περίεργα αντικείμενα! Να αυτό ήταν ένα κουτί μυστηρίου.

Μπήκαν λοιπόν στον πειρασμό να ψάξω τι λένε για αυτά τα κουτιά. Είδα και βίντεο που διάφοροι άνθρωποι σε όλον τον κόσμο άνοιγαν τέτοια κουτιά όταν τα λάμβαναν και έκανα και διάφορα τεστ για να δουν αν είναι όντως στοιχειωμένα! Μάλλον αυτό είναι ένα θέμα που θα ενδιέφερε τη συνάδελφό μου Σοφία, που ασχολείται με αυτό το κομμάτι στην εφημερίδα. Μάλιστα της έστειλα και ένα email να τα τσεκάρει.

Πάνω σε όλη αυτή την έξαρση έκανα κι εγώ το λάθος που ανέφερα στην αρχή. Παρήγγειλα ένα από τα μυστηριώδη κουτιά που υπήρχαν στο διαδίκτυο. Ο τίτλος του μιλούσε για ένα καταραμένο κουτί που καλό θα ήταν ο καινούριος του ιδιοκτήτης να κρατήσει κλειδωμένο και να μην το ανοίξει ποτέ. Η ιδέα και μόνο πως θα αγόραζα κάτι με την υποχρέωση να μην το ανοίξω ποτέ, μου επιβεβαίωσε πως ο συγκεκριμένος πωλητής ήταν διάνοια! Το πιθανότερο; Μέσα στο κουτί δεν θα υπήρχε απολύτως τίποτα, ίσως ήταν ένα απλό κουτί παπουτσιών και όμως αν δεν το άνοιξε ο επόμενος ιδιοκτήτης, όλη την υπόλοιπη ζωή του θα την περνούσε με το να πιστεύει πως έχει ένα καταραμένο κουτί στην κατοχή του.

Την άλλη μέρα ξύπνησα, ήπια τον καφέ μου, διάβασα το άρθρο μου που είχε δημοσιευτεί και καθώς τσέκαρα τα μηνύματά μου, είδα και την επιβεβαίωση της παραγγελίας μου. Δεκαπέντε ολόκληρα δολάρια με δωρεάν μεταφορικά, περίπου δώδεκα ευρώ έκαναν φτερά για να πάρω ένα κουτί που δεν επιτρεπόταν να ανοίξω. Προφανώς και ένιωθα ηλίθιος. Είχε περάσει η επιρροή όλων όσων είχα διαβάσει και όμως. Η ψυχολογία ήταν με το μέρος του πωλητή. Δεν είχα όρεξη να κάνω ακύρωση της παραγγελίας. Έφυγα για τα γραφεία της εφημερίδας και δεν το ξανασκέφτηκα όλη μέρα. Σχεδόν. Μόνο κάποια στιγμή το θυμήθηκα, όταν η Σοφία πέρασε από το γραφείο μου και με ευχαρίστησε για το e-mail μου.

-          Δεν πιστεύω να αγόρασες τίποτα και να μου φορτώσεις καμία περιπέτεια;

Γέλασα και το αρνήθηκα, ενώ στο μυαλό μου ερχόταν το μήνυμα με την επιβεβαίωση παραγγελίας. Η Σοφία πίστευε σε όλα αυτά και ήταν άνθρωπος που εμπιστευόμουν. Είχε μπλέξει στην αρχή της καριέρας της με κάτι πραγματικά αλλόκοτο και το όνομά της είχε γίνει συνώνυμο με τα παραφυσικά φαινόμενα. Χάρη σε εκείνη, μια σοβαρή εφημερίδα σαν το New Spot είχε στήλη για τέτοια πράγματα και κανείς δεν θεωρούσε πλέον αυτά τα θέματα κίτρινο τύπο.

Οι μέρες πέρασαν και όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου και ένας κούριερ μου είπε ότι η παραγγελία μου είχε φτάσει. Είχα δώσει τη διεύθυνση της δουλειάς μου. Παρέλαβα το πακέτο και φυσικά δεν το άνοιξα. Όταν έφτασε το απόγευμα, το πήρα μαζί στο σπίτι. Εκεί το έβαλα σε μία γωνία και για πρώτη φορά αναρωτήθηκα αν ήταν σωστό όλο αυτό. Στο κάτω κάτω υπήρχαν αποδείξεις πως παραφυσικά φαινόμενα συμβαίνουν. Όταν έκανα αυτή τη σκέψη, ανατρίχιασα. Να λοιπόν πως η λογική έκανε πίσω μπροστά στον φόβο του αγνώστου. Το άφησα εκεί κλειστό.

Συνέχισα το απόγευμά μου και έλαβα ένα ακόμα μήνυμα από τον πωλητή.

Ελπίζω να παραλάβατε το πακέτο και να μην το ανοίξατε. Αν δεν ακολουθήσατε τη συμβουλή μου, τότε καλή επιτυχία. Το πακέτο αυτό, το είχα αγοράσει κι εγώ προσωπικά και δεν το άνοιξα ποτέ. Ακόμα και έτσι περίεργα πράγματα είχαν συμβεί. Σε εμένα είχε φτάσει με ένα χαρτί που περιέγραφε την ιστορία του, μα το είχα πετάξει αμέσως μόλις το διάβασα. Πίστευα πως έτσι θα ξορκίσω το κακό.

Η ιστορία αφορά μια οικογένεια με δύο μικρά αγόρια. Το μικρότερο αγόρι έπαιζε συνέχεια με το συγκεκριμένο κουτί. Ο μεγαλύτερος αδερφός του ήταν σίγουρος πως κάτι κακό συνέβαινε με το κουτί, μέχρι που ο αδερφός του εξαφανίστηκε. Κανείς δεν τον είδε από τότε. Δεν ήξερα αν μπορώ να πιστέψω την ιστορία, καθώς χιλιάδες παιδιά χάνονται κάθε χρόνο για χίλιους δύο λόγους, μα κανένα με μαγικό τρόπο.

Σε αυτό το σημείο χαμογέλασα. Η Σοφία θα διαφωνούσε! Συνέχισα την ανάγνωση.

Δεν το πούλησα για να κοροϊδέψω κάποιον, μα η αγορά του προϊόντος και όχι το να το χαρίσεις σε κάποιον σημαίνει ότι το κουτί αλλάζει κάτοχο και φεύγει από πάνω σου η κατάρα. Συγνώμη για αυτό, μα δεν αισθάνομαι τύψεις. Έγραφα ξεκάθαρα στην αγγελία πως το κουτί είναι καταραμένο. Καλή τύχη.

Το μυαλό μου και η λογική μου, φώναζαν για τεράστιο κόλπο μάρκετινγκ που θα σε έκανε να κρατήσεις για πάντα κλειστό το άδειο κουτί παπουτσιών (δεν ξέρω γιατί έχω στο μυαλό μου ότι είναι παπουτσιών, έτσι μάλλον το είχα σχηματίσει αρχικά στη φαντασία μου). Σκεφτόμουν επίσης πόσοι είχαν περάσει σε αυτή την αλυσίδα του καταραμένου κουτιού, μέχρι να φτάσει στα χέρια μου. Το πήρα, το έβαλα σε ένα ντουλάπι στη βιβλιοθήκη και αποφάσισα να μην ασχοληθώ και πάλι.

Το ίδιο κιόλας βράδυ άρχισαν τα προβλήματα. Στην αρχή είχε πρόβλημα το σήμα της τηλεόρασης και το διαδίκτυο. Θεώρησα πως είναι προφανώς κάποια δυσλειτουργία γενικότερης φύσεως. Όλοι μας έχουμε ζήσει στιγμές που κολλάει το ίντερνετ ή δεν πιάνουν τα κανάλια. Το αγνόησα ακόμα και όταν τρεμόπαιξαν τα φώτα στο σαλόνι. Θεώρησα πως ήταν κάποιο πρόβλημα τάσης, για αυτό και τα υπόλοιπα προβλήματα.

Έπεσα για ύπνο και προσευχήθηκα μετά από πολύ καιρό. Ομολογώ πως ήμουν επηρεασμένος και όσο τυχαία και να ήθελα να πιστέψω πως ήταν τα σημάδια ένιωθα ένα άγχος για το τι θα μπορούσε να συμβεί αν ήταν πραγματικά καταραμένο. Αποκοιμήθηκα και όταν ξύπνησα το πρωί ένιωθα κεφάτος και ανανεωμένος. Είχα έναν βαθύ ύπνο και ομολογώ πως θα είχα ξεχάσει τελείως το κουτί, αν αυτό μπορούσε να περιμένει για λίγες ώρες! Όταν σηκώθηκα και πήγα στην τουαλέτα, παρατήρησα πως τα πόδια μου ήταν βρόμικα. Σαν…να είχα βγει στον κήπο το βράδυ και να περπατούσα. Αυτό με έκανε να ανατριχιάσω.

Βγήκα αμέσως στον κήπο για να δω αν υπήρχε κάτι. Είδα τα σημάδια από τα πόδια μου με τη λάσπη και τα ακολούθησα. Είχα φτάσει μέχρι την άκρη του κήπου, εκεί που κρατούσα τα εργαλεία. Μα τι έψαχνα; Αναρωτήθηκα και κοίταξα τα εργαλεία. Δεν βρήκα κάτι να λείπει . Και επέστρεψα στο σπίτι. Το κουτί έπρεπε να φύγει. Θα το κανόνιζα το ίδιο βράδυ.

Πήγα στη δουλειά και δεν ανέφερα τίποτε σε κανέναν. Ήμουν φοβισμένος μα ο εγωϊσμός μου για κάποιον λόγο ήταν μεγαλύτερος από την ελπίδα μου να σωθώ. Ολόκληρη την ημέρα δούλευα κυριολεκτικά στο αυτόματο πιλότο. Μιλούσα και απαντούσα μηχανικά, ξέχασα να φάω και κρατούσα μπροστά στα χείλη μου τον καφέ ολόκληρα λεπτά πριν τελικά πιώ μια γουλιά. Σκεφτόμουν πως έπρεπε να πάω σπίτι και να το πετάξω. Μα τόσες ταινίες τρόμου και τόσα βιβλία είχα διαβάσει. Σε όλα η κατάρα δεν έφευγε τόσο απλά. Θα το ανέβαζα για πώληση. Θα πήγαινε στον επόμενο, θα έκανα και αντιγραφή – επικόλληση το μήνυμα του προηγούμενου ιδιοκτήτη και θα το έστελνα στον καινούριο και τέλος!

Όταν μπήκα σπίτι πήγα απευθείας στο σημείο που το είχα αφήσει. Δεν ήταν εκεί. Έψαξα παντού. Ήμουν σε υστερία και η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Το βρήκα στον διάδρομο. Ήταν ανοιχτό με ένα κοπίδι. Αυτό έψαχνα χθες στα εργαλεία; Προσπαθούσα να καταλάβω αν ήταν εκεί το πρωί και αν το είχα ανοίξει το βράδυ που υπνοβάτησα. Έσκυψα από πάνω και είδα πως ήταν απλά ένα μαύρο κουτί. Το έπιασα και το έβγαλα από το σχισμένο έτσι και αλλιώς κουτί του ταχυδρομείου. Θα το έβαζα σε άλλο. Πίσω μου στον διάδρομο ακούστηκε μια παιδική φωνή ενός αγοριού.

«Ron? Where is Ron?» (Ρον; Πού είναι ο Ρον;)

Πάγωσα, σχεδόν λιποθύμησα. Γύρισα σιγά σιγά και είδα ένα μικρό αγόρι να με κοιτάζει με απορία. Φαινόταν φοβισμένο και κοιτούσε γύρω του. Μιλούσε αγγλικά. Του ζήτησα να καθίσει. Έτρεξα στο σαλόνι που νωρίτερα είχα αφήσει το κινητό μου και κάλεσα την αστυνομία. Γύρισα στον διάδρομο, ενώ ακόμα μιλούσα με τον αστυνομικό που απάντησε στην κλήση μου, την ώρα που γύριζα στον διάδρομο. Το αγόρι δεν ήταν εκεί. Άρχισα να το ψάχνω σε όλο το σπίτι. Πουθενά. Μόλις έφτασε η αστυνομία αρχίσαμε να ψάχνουμε όλοι μαζί. Ρωτήσαμε και στα γύρω σπίτια. Κανένας δεν είχε δει το αγόρι.

Οι αστυνομικοί φάνηκε να μην με πιστεύουν. Μου έκαναν αλκοτέστ και όσο περνούσε η ώρα τους έβλεπα πως δεν ενδιαφέρονταν το ίδιο ζεστά, όπως στην αρχή. Με έβαλαν και τους είπα όλη την ιστορία με το κουτί, το πώς έφτασε στην κατοχή μου καθώς και όλα όσα μεσολάβησαν. Ήρθε και η σήμανση και πήρε αποτυπώματα. Η αστυνομία φυσικά κράτησε το κουτί.

Την επόμενη μέρα τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο περίεργα. Η αστυνομία μου είπε πως βρήκε πράγματι δαχτυλικά αποτυπώματα παιδιού στο σπίτι και μάλιστα ακόμα και το όνομα που το παιδί μου είπε, φάνηκε να τους οδηγεί κάπου. Είχαν στείλει διεθνές σήμα για την περιγραφή και τα δαχτυλικά αποτυπώματα περιμένοντας απαντήσεις. Εν τω μεταξύ η υπόθεση βγήκε στη δημοσιότητα και ασχολήθηκαν όλοι για να βρουν το μικρό παιδί.

Από την άλλη μεριά του Ατλαντικού τα νέα που ήρθαν έκαναν τα πράγματα ακόμα πιο περίεργα. Όντως ένα τρίχρονο αγόρι που ονομαζόταν Τιμ είχε εξαφανιστεί. Ο μεγαλύτερος αδερφός του ονομαζόταν Ρον και μάλιστα είχε αναφέρει στις αρχές που όταν χάθηκε ο αδερφός του έπαιζε με ένα μαύρο κουτί. Οι αναλυτές πάντως που εξέτασαν το δικό μου κουτί δεν βρήκαν τίποτε το παράδοξο, επομένως δεν έχουν ενδείξεις για το πώς συνδεόταν αυτό με την εξαφάνιση του παιδιού.*

Μέχρι και σήμερα που μιλάμε, δεν έχει υπάρξει κανένα νέο αυτού του παιδιού. Μόλις είδα τις φωτογραφίες το αναγνώρισα. Ήταν απίστευτο ότι ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος που το είδε. Πολλοί είπαν πως το παιδί έχει πεθάνει και είδα ένα φάντασμα. Άλλοι όμως επιμένουν πως είναι το κουτί… Δεν θα μάθουμε ποτέ.

Από εκείνη την ημέρα και μετά τίποτε το περίεργο δεν συνέβη. Ή…σχεδόν τίποτα! Το ίδιο εκείνο βράδυ μετά την κουραστική ημέρα δεν έμεινα σπίτι, μα πήγα να κοιμηθώ στο σπίτι ενός φίλου. Δεν θα άντεχα μέσα στη νύχτα να δω το μικρό παιδί μπροστά μου.

Την άλλη μέρα πήγα σπίτι μου να πάρω κάποια πράγματα και να πάω στη δουλειά. Είχα παραπάνω δουλειά γιατί η εφημερίδα μου και ο διευθυντής μου κύριος Βανέσης, θέλει το αποκλειστικό ρεπορτάζ που έτσι και αλλιώς έχω.

Μπήκα και μέσα στο σπίτι. Έξω από την πόρτα υπήρχε ένα άλλο κουτί. Το άνοιξα και θα ορκιζόμουν ότι το κουτί επέστρεψε σε μένα, αν δεν ήμουν σίγουρος πως το έχει η αστυνομία. Πήρα ο ίδιος να το επιβεβαιώσω. Εκεί ηρέμησα. Προφανώς κάποιος ήθελε να μου κάνει πλάκα. Πήγα βιαστικά στο γραφείο μου και πήρα την τσάντα με το λαπτοπ μου. Γυρνώντας να φύγω ορκίζομαι πως είδα το αγόρι να περνάει τρέχοντας τον διάδρομο. Πήγα να μιλήσω μα μου έκανε νόημα να σωπάσω. Πήγα να μιλήσω να του πω ότι τον ψάχνουν όλοι, μα ακόμα μια φορά πάγωσα. Πίσω του μια τεράστια μαύρη σκιά, ψιλόλιγνη και τρομακτική περπατούσε σαν τίγρη που ψάχνει το θύμα της. Κοίταξε προς το μέρος μου μα δεν φάνηκε να ασχολείται μαζί μου. Έτρεξε πίσω από το παιδί.

Έτρεξα και εγώ. Ό,τι και να ήταν αυτό, κυνηγούσε ένα μικρό παιδί. Έστριψα στη γωνία της πόρτας και είχαν χαθεί και οι δύο. Το μαύρο κουτί ήταν εκεί. Ναι ξέρω τι σκέφτεστε. Κι εγώ το ίδιο σκεφτόμουν. Αλλά πριν κοιτάξω το κουτί, κοιτούσα γύρω μου. Θα μπορούσε να είναι παγίδα. Τίποτα δεν ήταν εκεί. Πλησίασα το κουτί. Το άνοιξα. Ένα απόκοσμο ουρλιαχτό ακούστηκε και σεισμός κούνησε όλο το σπίτι. Έσπασαν τα τζάμια, τα βάζα, τα ποτήρια, οι καθρέφτες, όλα! Για αρκετή ώρα τα αυτιά μου βούιζαν και ένιωθα μουδιασμένος. Είχα πέσει στο πάτωμα ανήμπορος. Το κουτί ήταν δίπλα μου.

Πριν κλείσουν τα μάτια μου είδα το πόδι μπροστά από το κουτί. Ένα μεγάλο μαύρο πόδι. Έμοιαζε να είναι σάπιο. Δυσωδία ερχόταν από το πλάσμα μπροστά μου. Κοίταξα προς τα επάνω. Πίστευα πως ήταν οι τελευταίες μου στιγμές. Ό,τι κι αν ήταν αυτό κρατούσε στα χέρια του το παιδί. Το παιδί σχεδόν υπνωτισμένο με κοιτούσε και δεν αντιδρούσε. Τα μάτια του… Τα μάτια του ήταν κενά. Το πλάσμα άπλωσε το χέρι του προς το πρόσωπό μου και αμέσως μετά όλα έσβησαν.

Ώρες αργότερα συνήλθα. Κάλεσα και την αστυνομία. Ένα περιπολικό ήρθε, πήραν κατάθεση, κάπως απρόθυμα, και πήραν το κουτί στη σήμανση. Το κουτί δεν επέστρεψε με κανέναν μαγικό τρόπο. Η ιστορία μου μαθεύτηκε φυσικά. Στην εφημερίδα το έμαθαν όλοι, όπως και η Σοφία. Ήρθε και με βρήκε. Μου είπε πως έπρεπε να την έχω ενημερώσει και πως θα έπρεπε να μην έχω παραγγείλει ποτέ κάτι τέτοιο. Είχε δίκιο, μα ό,τι έγινε, έγινε και δεν μπορούσα να κάνω τίποτε για να το αλλάξω.

Επικοινώνησα με την οικογένεια του παιδιού στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τους είπα για την εμπειρία μου, αλλά δεν ανέφερα το τελευταίο κομμάτι. Ο αδερφός του φώναζε πως έφταιγε το κουτί και ότι ο μπαμπούλας έχει πάρει τον αδερφό του. Ότι ζει και θα τον βρει. Ο μπαμπούλας; Δεν είχα σκεφτεί μέχρι εκείνη τη στιγμή ότι αυτό που είδα, θα μπορούσε να είναι ο μπαμπούλας. Άλλωστε ο μπαμπούλας ήταν πάντα για τα παιδιά.

Έχουν περάσει έξι μήνες από τότε και θα αναρωτιέστε όλοι γιατί διαβάζετε αυτές τις σειρές. Έγραψα την ιστορία μου, γιατί πρέπει να ξέρετε τι έχει συμβεί. Γιατί φοβάμαι και ήθελα να ξορκίσω τον φόβο μου. Γιατί το κουτί επέστρεψε, εδώ και τέσσερις μέρες, πάλι πίσω στο ράφι μου. Γιατί δεν έχω τα κότσια να πω σε κανέναν το πόσο φοβάμαι. Δεν έχω κομηθεί καθόλου. Ορκίζομαι σε ό,τι έχω ιερό πως τον έχω δει άλλες δύο φορές μέσα σε αυτές τις ημέρες. Μόνο εκείνον, όχι το παιδί. Ορκίζομαι πως τον νιώθω να με κοιτάζει, να με παρακολουθεί. Δίπλα σε αυτό το γράμμα θα βρείτε τη διαθήκη μου. Αν κάτι συμβεί, θέλω να ξέρετε. Κάνει κρύο στο ίδιο μου το σπίτι…Θα ορκιζόμουν πως ώρες ώρες βλέπω μια λεπτή στρώση ομίχλης μέσα στο σπίτι. Μα φτάνει! Ως εδώ! Κουράστηκα!

***

Από την εφημερίδα New Spot

Αγνοείται για ενενηκοστή μέρα ο συνάδελφός μας, Γιώργος Ζαχίνης και όπως έχουμε υποσχεθεί όλοι εδώ στην εφημερίδα δεν θα αφήσουμε να ξεχαστεί η υπόθεση. Η αστυνομία επιμένει πως το γράμμα που άφησε ήταν ένα ξεκάθαρο μήνυμα της επερχόμενης αυτοκτονίας και αρκετοί ψυχολόγοι υποστηρίζουν πως τα γραφόμενά του αναδεικνύουν το σήμα κινδύνου που μας έστελνε. Απόδειξη στην οποία στηρίζονται όλοι οι ειδικοί, είναι το γεγονός πως το κουτί, στο οποίο αναφέρθηκε στο σημείωμά του, δεν έφυγε ποτέ ξανά από το εγκληματολογικό κλιμάκιο και στο σπίτι του δεν βρέθηκαν αποτυπώματα ή γενετικό υλικό από άλλους ανθρώπους.

Η εφημερίδα μας συνεχίζει τις έρευνες και παρακαλεί τους αναγνώστες να βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούν.  Σε επικοινωνία που είχαμε με τον αποστολέα του κουτιού, εκείνος μας είπε πως φοβάται πως το κουτί έκανε πάλι ζημιά και ενώ λυπάται για τον άνθρωπο που χάθηκε, νιώθει ευγνώμων που δεν είχε ο ίδιος αυτή την τύχη.
Από την άλλη μεριά, έγκυρες πηγές μας μέσα από το εγκληματολογικό που θέλουν να παραμείνουν ανώνυμες, επιμένουν πως το κουτί έχει επιδείξει δραστηριότητα παρόμοια με αυτή της περιγραφής και προσπαθούν τρόπο να ξεκλειδώσουν το μυστήριο, χωρίς κάποια επιτυχία μέχρι στιγμής.
«Πρόκειται για έναν άνθρωπο, φυσικά θα ερευνήσουμε όλα τα σενάρια όσο ακραία και να είναι», είναι η επίσημη θέση του τμήματος.

Για οτιδήποτε νεότερο, θα ενημερώνεστε μέσα από τη στήλη μας, καθώς και από τα ηλεκτρονικά μας μέσα.

Σοφία Λαέρτη

Δημοσιογράφος

* Η αναφορά στην ιστορία στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, αφορά την πρώτη δημοσιευμένη ιστορία μου στα αγγλικά The Box in the Yard. Μπορείτε να την κατεβάσετε και να τη διαβάσετε εδώ.