Με αφορμή το ξημέρωμα της εορτής του Δεκαπενταύγουστου και της κοιμήσεως της Θεοτόκου, παραθέτω ένα απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του τρίτου μέρους του βιβλίου μου Σκιές, που αναφέρεται σε αυτή την ημέρα. Ένας λόγος πραγματικός μέσα σε ένα βιβλίο φαντασίας.
15 Αυγούστου.
Στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Ίλιον ο Ανδρέας παρακολουθούσε την πρωινή λειτουργία για τη μεγάλη χριστιανική γιορτή. Η αλήθεια είναι ότι είχε να πάει πάρα πολύ καιρό για να προσευχηθεί. Την εποχή που ο Νίκος βρισκόταν στο νοσοκομείο η προσευχή ήταν ο τρόπος ζωής του. Τώρα του ήταν δύσκολο να συγκεντρωθεί έστω και στη λειτουργία. Κάποτε ο πατέρας Αντώνης του είχε πει πως Η πίστη δυστυχώς μοιάζει και δε μοιάζει με το ποδήλατο. Κάνοντας ποδήλατο πέφτεις και μετά σηκώνεσαι ξανά. Έτσι είναι και ο δρόμος του ανθρώπου προς τη θέωση. Από την άλλη η πίστη δεν είναι σαν το ποδήλατο, που αν το μάθεις μια φορά δεν το ξεχνάς ποτέ στη ζωή σου. Όταν ξεχνάς την πίστη σε ξεχνάει και εκείνη. Ακόμα και άγιος να είσαι πάντα μπορείς να πέσεις.
Φέρνοντας αυτά τα λόγια στο μυαλό του, γύρισε ασυναίσθητα το κεφάλι του προς την Ωραία Πύλη. Εκεί βρισκόταν ο πατέρας Αντώνης. Ήταν έτοιμος για το κήρυγμα της ημέρας. Η ιερατική του μορφή πάντα τον γέμιζε κουράγιο. Ήταν πραγματικά ένας φωτισμένος ιερέας. Προσπαθούσε πάντα για το καλύτερο. Είχε χάσει τη γυναίκα του πριν αρκετά χρόνια και από τότε είχε αφοσιωθεί στο έργο της ενορίας του, που πραγματικά ήταν τεράστιο. Όλοι έλεγαν για έναν άγιο άνθρωπο που έκανε μόνο καλό.
«Τη σημερινή μέρα, παρόλο που το γεγονός της κοιμήσεως της Θεοτόκου θα έπρεπε να μας λυπεί, εμείς θεωρούμε αυτή την ημέρα εορταστική. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται αντιφατικό. Και όμως πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτή τη μέρα παρά πανηγυρική; Η μητέρα πηγαίνει στον Υιό της. Η δούλη του Θεού πηγαίνει στον Δημιουργό της. Η ίδια μάλιστα η Παναγία ήξερε τι θα συμβεί και είχε ετοιμάσει η ίδια εορταστική ατμόσφαιρα. Πέρα από όλα τα γεγονότα και πέρα από όσα διαβάζουμε γι’ αυτή την ημέρα θα ήθελα να μείνουμε σε κάτι πιο σημαντικό. Κάτι που θεωρώ πως κρύβει μέσα του το πραγματικό νόημα αυτής της ημέρας. Στη χαρά με την οποία η Παναγία δέχτηκε να φύγει από αυτόν τον κόσμο. Οι περισσότεροι από εμάς φοβόμαστε τον θάνατο. Είναι λογικό και ανθρώπινο. Όμως η επίγεια ζωή δεν είναι ο σκοπός μας. Η ζωή μας είναι ένα ταξίδι που μας βοηθάει να φτάσουμε στον στόχο μας. Όπως και κάθε άλλο ταξίδι έχει και αυτό τις δυσκολίες του. Κάποιες φορές περισσότερες από αυτές που περιμένουμε. Όμως να ξέρετε κάτι. Ο Θεός δε μας στέλνει ποτέ δυσκολίες που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε. Ξέρει τα όριά μας. Από εκεί και πέρα η απόφαση για το πώς θα ταξιδέψουμε είναι δική μας. Ταξιδεύοντας από τον πιο εύκολο δρόμο – αυτόν της αμαρτίας – έχουμε ένα πολύ όμορφο και επίγειο ταξίδι. Όμως δε φτάνουμε ποτέ στον προορισμό μας. Αντιθέτως αυτός που θα ψάξει στη διαδρομή τα πιο ασφαλή μονοπάτια, που θα προχωρήσει με σύνεση, έχοντας υπομονή γιατί το ταξίδι του θα είναι πιο δύσκολο θα ανταμειφθεί και τελικά θα καταλάβει ότι το δικό του ταξίδι ήταν πιο όμορφο, γεμάτο περιπέτεια, αλλά και με τελικό προορισμό. Ο Θεός μας περιμένει και εμείς θα έπρεπε να χαιρόμαστε που θα πάμε κοντά του. Ξέρετε όμως γιατί λυπόμαστε; Γιατί έχουμε κρατήσει εισιτήριο για το εύκολο ταξίδι και ξέρουμε πως δε θα φτάσουμε ποτέ εκεί που πρέπει. Δε θέλουμε να τελειώσει το επίγειο ταξίδι μας, γιατί γνωρίζουμε ότι μετά δε μας περιμένει τίποτα καλό. Γι’ αυτό φοβόμαστε. Η Παναγία δεν είχε να φοβηθεί τίποτε και εύχομαι όταν αυτή η ώρα φτάσει στον καθένα από εμάς να είμαστε το ίδιο χαρούμενοι με Εκείνη. Τελειώνοντας το σημερινό κήρυγμα θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ο καθένας μπορεί να ψάχνει τον δικό του δρόμο, αλλά πάντα με τον ορθόδοξο τρόπο, εννοώντας όχι μόνο την εκκλησία, αλλά και την κυριολεκτική έννοια της ορθοδοξίας. Την Ορθή Πίστη, τη σωστή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου