Απόσπασμα από το βιβλίο μου Σκιές

Με αφορμή το ξημέρωμα της εορτής του Δεκαπενταύγουστου και της κοιμήσεως της Θεοτόκου, παραθέτω ένα απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του τρίτου μέρους του βιβλίου μου Σκιές, που αναφέρεται σε αυτή την ημέρα. Ένας λόγος πραγματικός μέσα σε ένα βιβλίο φαντασίας.

15 Αυγούστου.

Στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Ίλιον ο Ανδρέας παρακολουθούσε την πρωινή λειτουργία για τη μεγάλη χριστιανική γιορτή. Η αλήθεια είναι ότι είχε να πάει πάρα πολύ καιρό για να προσευχηθεί. Την εποχή που ο Νίκος βρισκόταν στο νοσοκομείο η προσευχή ήταν ο τρόπος ζωής του. Τώρα του ήταν δύσκολο να συγκεντρωθεί έστω και στη λειτουργία. Κάποτε ο πατέρας Αντώνης του είχε πει πως Η πίστη δυστυχώς μοιάζει και δε μοιάζει με το ποδήλατο. Κάνοντας ποδήλατο πέφτεις και μετά σηκώνεσαι ξανά. Έτσι είναι και ο δρόμος του ανθρώπου προς τη θέωση. Από την άλλη η πίστη δεν είναι σαν το ποδήλατο, που αν το μάθεις μια φορά δεν το ξεχνάς ποτέ στη ζωή σου. Όταν ξεχνάς την πίστη σε ξεχνάει και εκείνη. Ακόμα και άγιος να είσαι πάντα μπορείς να πέσεις.

Φέρνοντας αυτά τα λόγια στο μυαλό του, γύρισε ασυναίσθητα το κεφάλι του προς την Ωραία Πύλη. Εκεί βρισκόταν ο πατέρας Αντώνης. Ήταν έτοιμος για το κήρυγμα της ημέρας. Η ιερατική του μορφή πάντα τον γέμιζε κουράγιο. Ήταν πραγματικά ένας φωτισμένος ιερέας. Προσπαθούσε πάντα για το καλύτερο. Είχε χάσει τη γυναίκα του πριν αρκετά χρόνια και από τότε είχε αφοσιωθεί στο έργο της ενορίας του, που πραγματικά ήταν τεράστιο. Όλοι έλεγαν για έναν άγιο άνθρωπο που έκανε μόνο καλό.

«Τη σημερινή μέρα, παρόλο που το γεγονός της κοιμήσεως της Θεοτόκου θα έπρεπε να μας λυπεί, εμείς θεωρούμε αυτή την ημέρα εορταστική. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται αντιφατικό. Και όμως πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτή τη μέρα παρά πανηγυρική; Η μητέρα πηγαίνει στον Υιό της. Η δούλη του Θεού πηγαίνει στον Δημιουργό της. Η ίδια μάλιστα η Παναγία ήξερε τι θα συμβεί και είχε ετοιμάσει η ίδια εορταστική ατμόσφαιρα. Πέρα από όλα τα γεγονότα και πέρα από όσα διαβάζουμε γι’ αυτή την ημέρα θα ήθελα να μείνουμε σε κάτι πιο σημαντικό. Κάτι που θεωρώ πως κρύβει μέσα του το πραγματικό νόημα αυτής της ημέρας. Στη χαρά με την οποία η Παναγία δέχτηκε να φύγει από αυτόν τον κόσμο. Οι περισσότεροι από εμάς φοβόμαστε τον θάνατο. Είναι λογικό και ανθρώπινο. Όμως η επίγεια ζωή δεν είναι ο σκοπός μας. Η ζωή μας είναι ένα ταξίδι που μας βοηθάει να φτάσουμε στον στόχο μας. Όπως και κάθε άλλο ταξίδι έχει και αυτό τις δυσκολίες του. Κάποιες φορές περισσότερες από αυτές που περιμένουμε. Όμως να ξέρετε κάτι. Ο Θεός δε μας στέλνει ποτέ δυσκολίες που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε. Ξέρει τα όριά μας. Από εκεί και πέρα η απόφαση για το πώς θα ταξιδέψουμε είναι δική μας. Ταξιδεύοντας από τον πιο εύκολο δρόμο – αυτόν της αμαρτίας – έχουμε ένα πολύ όμορφο και επίγειο ταξίδι. Όμως δε φτάνουμε ποτέ στον προορισμό μας. Αντιθέτως αυτός που θα ψάξει στη διαδρομή τα πιο ασφαλή μονοπάτια, που θα προχωρήσει με σύνεση, έχοντας υπομονή γιατί το ταξίδι του θα είναι πιο δύσκολο θα ανταμειφθεί και τελικά θα καταλάβει ότι το δικό του ταξίδι ήταν πιο όμορφο, γεμάτο περιπέτεια, αλλά και με τελικό προορισμό. Ο Θεός μας περιμένει και εμείς θα έπρεπε να χαιρόμαστε που θα πάμε κοντά του. Ξέρετε όμως γιατί λυπόμαστε; Γιατί έχουμε κρατήσει εισιτήριο για το εύκολο ταξίδι και ξέρουμε πως δε θα φτάσουμε ποτέ εκεί που πρέπει. Δε θέλουμε να τελειώσει το επίγειο ταξίδι μας, γιατί γνωρίζουμε ότι μετά δε μας περιμένει τίποτα καλό. Γι’ αυτό φοβόμαστε. Η Παναγία δεν είχε να φοβηθεί τίποτε και εύχομαι όταν αυτή η ώρα φτάσει στον καθένα από εμάς να είμαστε το ίδιο χαρούμενοι με Εκείνη. Τελειώνοντας το σημερινό κήρυγμα θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ο καθένας μπορεί να ψάχνει τον δικό του δρόμο, αλλά πάντα με τον ορθόδοξο τρόπο, εννοώντας όχι μόνο την εκκλησία, αλλά και την κυριολεκτική έννοια της ορθοδοξίας. Την Ορθή Πίστη, τη σωστή».

Έκδοση ή Αυτοέκδοση; Υπάρχει απόλυτη απάντηση;

Το όνειρο όποιου έχει ασχοληθεί με τη συγγραφή είναι κάποια στιγμή να δει το βιβλίο του να παίρνει σάρκα και οστά και να κυκλοφορεί. Παλιότερα αυτό ήταν εξαιρετικα δύσκολο και ειδικά όταν μιλάμε για μια χώρα σαν την Ελλάδα που ναι μεν τον τελευταίο καιρό έχει αποκτήσει ένα πιο ευρυ αναγνωστικό κοινό, έχει όμως ελάχιστους αξιοσημείωτους εκδοτικούς οίκους, ή με απλά λόγια εκδόσεις που να κάνουν τη διαφορά. Και το χειρότερο είναι πως λείπει μια εξειδίκευση σε μια ευρεία γκάμα ειδών που να εμπιστεύεται νέους συγγραφείς. 

Δεκάδες προσπάθειες για έκδοση καταλήγουν σε απογοήτευση και πάντα με την προϋπόθεση ότι στην καλύτερη περίπτωση έχουν μπει στον κόπο να απαντήσουν στο έργο που έχει στείλει ο επίδοξος συγγραφέας σε έναν εκδοτικό οίκο. Η πιθανότητα να μην αξίζει την έκδοση το δημιούργημά σας είναι παραπάνω από ορατή. Ένας εκδοτικός οίκος πέρα από την όποια ρομαντική διάθεση έχει δεν παύει να είναι επιχείρηση και να αποζητά το κέρδος. Πρέπει λοιπόν αυτό που θα στείλει κάποιος να είναι πραγματικά καλό, ή να φαίνεται πως έχει τις προδιαγραφές να είναι καλό. Για αυτό θα μιλήσουμε σε άλλη ανάρτηση και όταν γίνει αυτό θα επανέλθω με απευθείας λινκ εδώ.  Οπότε καλό είναι να θυμόμαστε πως όσο και να αγαπάμε το έργο μας (ποιος δεν αγαπάει τα παιδιά του;), θα πρέπει να γίνουμε και οι ίδιοι πολύ αυστηροί μαζί τους. 

Στις μέρες μας η διαδικασία που υπάρχει ώστε ένα βιβλίο να φτάσει σε έναν εκδοτικό οίκο, δεν διαφέρει από αυτή που υπήρχε παλιότερα. Τι άλλαξε; Λόγω κρίσης στένεψαν και άλλο τα περιθώρια για να επιλεχθεί το βιβλίο μας. Οι προδιαγραφές έγιναν πιο αυστηρές και πάνω σε αυτή την απογοήτευση ήρθε η αυτοέκδοση να δώσει τη λύση. Αν θέλουμε να δούμε σύντομα κάποια πλεονεκτήματα της αυτοέκδοσης έχουμε και λέμε:

1) Ξέρεις πως το βιβλίο σου θα εκδοθεί, άρα εισαι ένα βήμα πιο κοντά στην πραγματοποίηση του ονείρου σου.

2) Ξέρεις πως θα γίνει όπως ακριβώς θέλεις αφού είναι στο χέρι και μόνο στο χέρι σου να γίνει αυτό. 

3) Η προμήθεια σου από κάθε βιβλίο αυξάνεται κατακόρυφα και μπορεί να φτάσει έως και το 100%.

Κι εδώ έρχεται το ερώτημα. Αφού είναι όλα ρόδινα γιατί δεν ακολουθούν όλοι τον δρόμο της αυτοέκδοσης; Λογική ερώτηση και ακόμα πιο λογική απάντηση. Η αυτοέκδοση - ακόμα τουλάχιστον - δεν έχει την δύναμη ενός καλού ονόματος. Είναι άλλο πράγμα να πεις ότι το βιβλίο σου κυκλοφορεί από τον τάδε γνωστό εκδοτικό οίκο που έχει εκατό κανάλια διαφήμισης και διανομής του και μόνο το όνομά του αποτελεί διαφήμιση και άλλο να πεις ότι το τύπωσες μόνος σου και το πουλάς. Στα μάτια των πολλών -δυστυχώς ακομα- θα μοιάζεις με πλασιέ βιβλίων. 

Πλέον έχει αναπτυχθεί ένα καινούριο μοντέλο αυτοέκδοσης που μοιάζει να κερδίζει έδαφος, καθώς είναι πιο φθηνό για τον επίδοξο συγγραφέα. Παλιότερα ο εκδότης σου έδινε μια τιμή για έναν αριθμό βιβλίων αγόραζες τα βιβλία και μετά έψαχνες τρόπο να τα πουλήσεις. Πλέον με ένα μικρό ποσό δημμιουργείς και εκδίδεις τον τίτλο σου χωρίς να τυπωθεί ούτε ένα βιβλίο. Ο εκδοτικός οίκος τυπώνει βιβλίο μόνο όταν έχει παραγγελία και σου πληρώνει την προμήθεια σου για αυτό. Αυτό είναι το print on demand  που φαίνεται να κερδίζει έδαφος. Με αυτόν τον τρόπο έχω επιλέξει κι εγώ και κυκλοφορεί το πρώτο μου βιβλίο Σκιές, ενώ δοκίμασα τον δρόμο της αυτοέκδοσης και στο πρώτο μου θεατρικό Πλούτος Reloaded, αυτή τη φορά μέσα από το μονοπάτι του Amazon. Σε άλλη ανάρτησή μου θα επανέλθω και θα πω ποια είναι τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα κάθε τρόπου.

Αν θέλουμε να απαντήσουμε στο αρχικό ερώτημα, η προσωπική μου απάντηση είναι η εξής: Και οι δύο τρόποι κάνουν σε έναν συγγραφέα. Προτείνω να μην σταματάτε να στέλνετε τα έργα σας στους αντίστοιχους εκδοτικούς οίκους που πιστεύετε ότι αντιπροσωπεύουν καλύτερα το είδος στο οποίο γράφετε και αν θέλετε ταυτόχρονα να αρχίσετε να έχετε ένα στίγμα σαν συγγραφείς μπορείτε να χρησιμοποιήσετε την αυτοέκδοση για να «σπάσετε το ρόδι». Φανταστείτε την χαρά που θα πάρετε αν κάποιος εκδοτικός οίκος επικοινωνήσει μαζί σας είτε για να σας κάνει κριτική είτε -ακόμα καλύτερα- να σας ζητήσει συνεργασία. Και αν αυτό δεν συμβεί δεν ήρθε το τέλος του κόσμου! 

Προσωπικά έστειλα τις Σκιές σε δύο εκδοτικούς οίκους πριν από χρόνια, ο ένας μάλιστα από τους δύο τρεις μεγάλους που υπάρχουν στον χώρο. Πήρα θετικές κριτικές, όμως το είδος στο οποίο γράφω δεν σχετίζεται άμεσα μαζί τους. Σε έναν ακόμα εκδοτικό οίκο πιο κοντά στο είδος που γράφω πήρα επίσης καλές κριτικές, αλλά δεν προχώρησε. Μετά από χρόνια αδράνειας και ενώ γυρνούσε στο μυαλό μου το θέμα να δω αυτό το πρώτο μου βιβλίο να εκδίδεται πήρα απόφαση να χρησιμοποιήσω το print on demand. Δεν μετανιώνω γιατί πλέον υπάρχει μια βιβλιογραφία εκεί έξω, όσοι το διάβασαν μου είπαν την άποψή τους, πράγμα σημαντικό για να ξέρεις που βρίσκεσαι συγγραφικά, τι δουλεύει και τι όχι και φυσικά μου έδωσε την ώθηση που χρειαζόμουν για να συνεχίσω. 

Επομένως μην διστάσετε να προχωρήσετε είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο, μα να θυμάστε πάντα πως τίποτα δεν πρέπει να σας πτοεί από το να γράφετε!

Θα επανέλθω και με άλλες σκέψεις, θα ήθελα πολύ να ακούσω και τις δικές σας σκέψεις ή εμπειρίες!

Σταύρος

Βιντεοπαρουσίαση του βιβλίου Σκιές