Τρίτη 8 Ιουνίου 2021

Κάστρο (Διήγημα)

Κόμπαζε συνεχώς σε όλους πως είχε τον πιο όμορφο κήπο. Δεν μπορούσες να τον αδικήσεις. Κάθε μέρα τον σκάλιζε, τον έσκαβε, άλλαζε θέση στα φυτά για να βρει που ευδοκιμούν καλύτερα και πότιζε σχεδόν με ευλάβεια και πάντα με τη σωστή ποσότητα κάθε φυτό ξεχωριστά. Ήταν ένας ευτυχισμένος συνταξιούχος και χαιρόμουν να τον βλέπω από το παράθυρο του σπιτιού μου κάθε μέρα να περνάει ατελείωτες ώρες στον κήπο του. Ζήλευα την γαλήνη στο πρόσωπό του και το χαμόγελο που χάριζε σε όποιον περνούσε. Φυσικά εγώ είχα χρόνια μπροστά μου για να φτάσω στη σύνταξη, μα η αλήθεια είναι πως κάπως έτσι φανταζόμουν κι εγώ τη συνταξιοδότηση μου. Δε ζήλευα τη μοναξιά του. Θα ήθελα να έχω τον κήπο, να μπορώ να διαβάζω βιβλία σε αυτόν και να ακούω τις φωνές των μελλοντικών μου εγγονιών. Ο γείτονας μου είχε μόνο τα λουλούδια. Χήρος εδώ και δεκαπέντε χρόνια περίπου και χωρίς παιδιά. Πριν τη σύνταξη δούλευε σε μια εταιρία μεταφορών ως οδηγός. Από κάθε ταξίδι έφερνε πάντα και ένα νέο λουλούδι να δοκιμάσει στον κήπο του. Πολλές φορές τον άκουγες ακόμα και τη νύχτα να δουλεύει εκεί στον κήπο και αναρωτιόμουν γιατί δεν κοιμάται. Μετά βέβαια αναρωτιόμουν αν στη θέση του θα με έπιανε κι εμένα ύπνος.

Ο μόνος που είχε διαφορετική γνώμη για τον γείτονά μου, ήταν ο Κάστρο, ο γερμανικός ποιμενικός που είχε ο ξάδερφός μου κι έμενε στο ισόγειο της οικογενειακής μας πολυκατοικίας. Ο Κάστρο κάθε φορά που έβλεπε τον γείτονά μας κυριολεκτικά έκανε σαν λυσσασμένος. Ο ξάδερφός μου ζητούσε συγνώμη από τον συνταξιούχο κι εκείνος με το ίδιο χαμόγελο έλεγε πως δεν πειράζει. «Όσο μας χωρίζει ο φράχτης, δεν έχω πρόβλημα!». Ο Κάστρο δε συμμεριζόταν τα γέλια τους όσο μιλούσαν. Χοροπηδούσε και γρύλιζε σαν τρελός.

Μια μέρα όμως ο φράχτης σταμάτησε να τους χωρίζει. Και ήμουν εκεί στο παράθυρο του δωματίου μου για να δω όλη τη σκηνή. Ο Κάστρο έφυγε γαυγίζοντας από την πόρτα μας. Πρέπει να την είχε αφήσει νωρίτερα ανοιχτή ο ταχυδρόμος που έφερε κάποιους λογαριασμούς. Έτρεξε στο σπίτι του γείτονα, την ώρα που εκείνος ήταν – πού αλλού; - στον κήπο. Πήδηξε τον δικό του φράχτη που ήταν ούτε ένα μέτρο ψηλός και μπήκε μέσα. Μόλις κατάλαβα τι είχε συμβεί, άρχισα να τρέχω και να φωνάζω τον Κάστρο. Τις φωνές μου τις άκουσε και ο ξάδερφός μου και βγήκε να δε τι συμβαίνει. «Θα τον φάει ζωντανό!» ούρλιαξα και σαν να τον χτύπησε ρεύμα άρχισε να τρέχει πίσω μου.

Τώρα φωνάζαμε και οι δύο τον Κάστρο. Μπήκαμε στον κήπο και πήγαμε στο πίσω μέρος όπου ακούγονταν γρυλίσματα και ο γέρος γείτονάς μας να φωνάζει και να βρίζει. Είχε χαθεί κάθε ίχνος καλής διάθεσης από πάνω του. Το πρόσωπο του είχε αγριέψει. Μέχρι και ο τόνος της φωνής του ήταν διαφορετικός. Τρέξαμε να πιάσουμε τον Κάστρο. Μπαίνοντας στο πίσω μέρος της αυλής, είδαμε τον γείτονά μας να κρατάει μία τσάπα για να προστατεύσει τον εαυτό του. Οι φωνές είχαν βγάλει και τους άλλους γείτονες στο μπαλκόνι. Ο Κάστρο δεν πήγε προς τα πάνω του αλλά σε ένα παρτέρι με καινούρια λουλούδια. Άρχισε να σκάβει με μανία. Ο ξάδερφός μου τράβηξε πίσω τον σκύλο και τον χτύπησε για αυτό που έκανε. Εγώ κοίταξα στο χώμα. Ένα ανθρώπινο χέρι ξεπρόβαλε από το παρτέρι. Κοίταξα τον γείτονα μου τρομαγμένος. Όλοι εκείνη τη στιγμή βλέποντας την αντίδρασή μου κοίταξαν το χώμα και το είδαν.

«Κωλόσκυλο τα χάλασες όλα!»

Έξι πτώματα βγήκαν εκείνη την ημέρα από τον πιο όμορφο κήπο της γειτονιάς μας.

Διαβάστε και το διήγημα ''Για την Άννα μου'', σαν συνέχεια.

2 σχόλια:

Γραφτείτε για προσωπική επικοινωνία και νέα με τον Συγγραφέα!

Subscribe

* indicates required

Intuit Mailchimp

Τελευταία Νέα

Το πρόσωπο της μάσκας

Το καρναβάλι είχε τελειώσει. Κόσμος ακόμα στους δρόμους, όμως σε λίγο ξημέρωνε και σιγά σιγά επέστρεφαν όλοι για ύπνο. Ο αρχικός ενθουσιασμό...

Δημοφιλείς αναρτήσεις